ای معلم تو را سپاس: ای آغاز بیپایان، ای وجود بیکران، تو را سپاس. ای والا مقام، ای فراتر از کلام، تورا سپاس. ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشهام باریدی سپاست میگویم، تو را به اندازه تمام مهربانیهایت سپاس میگویم. ای نجات بخش آدمیان از ظلمت جهل و نادانی، ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی تو را سپاس میگویم. این تویی که با دستان پر عطوفتت گلهای علم و ایمان را در گلستان وجود می پرورانی و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان میریزی. پس تو راای معلم به وسعت نامت سپاس میگویم. همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد، اما کشیدن هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.